Upokorzony przez technologię, czyli Red7 w wersji na telefon (i konkurs, a jak!)
Znasz to uczucie, gdy po partii w Red7 myślisz sobie „ale ich pięknie oszukałem, tak wygrałem, taki mądry”? Ja też nie, zwłaszcza w aplikacji.
Czytaj dalej
Niemiecka szkoła projektowania graficznego, czyli historia planszówkowej brzydoty
Słuchając gradaniowej recenzji Octo Dice (bo teraz to ja głównie słucham…) zauważam, że po raz kolejny pojawiają się narzekania na niemiecki dizajn. Wiele rozmyślałem na ten temat, wręcz przez całe lata. Wydaje mi się, że znalazłem wyjaśnienie takiego stanu rzeczy.
Gra imprezowa z trybem dla jednej osoby – Linkee
Czasami człowieka nachodzi ochota na zagranie czegoś imprezowego. Przeważnie zaprasza wtedy znajomych i wyciąga grę imprezową. Jeśli jest niepoczytalny wyciąga wiatrówkę i idzie w miasto. Co zrobić jednak jeśli akurat takich znajomych pod ręką nie ma, ale poczytalności mamy wystarczająco dużo? Albo co zrobić żeby zagrać w dobrą imprezówkę, za którą jednak chwilowo wolimy nie płacić? Ja wiem, więc wam powiem. Zapraszam.
Czytaj dalej
Ufoki, lasery, na Marsie spacery – Misja: kolonizacja, recenzja. A także suplement o tym, jak to doktor gry produkuje
Doktor Knizia uderza za pośrednictwem po raz trzeci. Czy jest to klasyczne dla niego uderzenie prosto w immersję?
Tajemnicze podziemia – czyli Knizia tam, gdzie go widzą klimaciarze
Kolejną grą z serii „Dr Knizia poleca” są „Tajemnicze podziemia”. Jest to gra, w której do podziemi w poszukiwaniu skarbów wchodzą wszyscy gracze, ale wychodzą z nich też wszyscy.
Granie to takie danie
Przebywając czasowo na emigracji człowiek odkrywa różne rzeczy, na które siedząc w domu by nie zwrócił uwagi. Część osób mówi, że podróże kształcą (zwłaszcza Windziarz, który wypodróżował więcej w realu niż ja wygalopowałem wyobraźnią), część mówi, że kosztują. Zgadzając się oboma stwierdzeniami dziś o wykształceniu we mnie poglądu, że podróż kładzie się cieniem także na przyjemności grania.
Czytaj dalej
Kickstarter to zło, albo czemu wolę gry ze sklepu
Przygotowując się do nagrania Tajnego Odcinka Gradania przejrzałem listę posiadanych gier. Nie ma mnie w pobliżu szafki, nie mam więc jak po prostu na nie spojrzeć – dlatego muszę posiłkować się listą.
Czytaj dalej
Śpiesz się powoli – czyli recenzja gry Zające na łące
Trefl postanowił przestać się rozdrabniać na licencje pojedynczych gier i po prostu kupił licencję na dr. Reinera Knizię tworząc serię „Dr Knizia Poleca”. W ramach tego porozumienia światło dzienne ujrzała gra Zające na łące.
Czytaj dalej
Trafiony-zatopiony, czyli recenzja Atlantydy
Trefl w serii Next Step sięgnął rękami i umysłem Jarka Basałygi po sprawdzone gry, które łączyły prostotę zasad z możliwością niszczenia przeciwników. Recenzowane przeze mnie wcześniej Santiago wypuszczone zostało tylko po liftingu graficznym. Atlantyda doczekała się z kolei również modyfikacji zasad.
Czytaj dalej
Long ago – Archipelago. Recenzja.
Recenzję Archipelago napisałem na potrzeby Świata Gier Planszowych prawie trzy lata temu – w maju 2013 roku. Nie doczekała się publikacji, po uzgodnieniu jej losów z obecnym spadkobiercą magazynu, czyli odnowionym portalem http://www.swiatgierplanszowych.pl/ (swoją drogą – zapraszam 🙂 ), publikuję ją w niezmienionej wersji (no, może zdarzyły się drobne poprawki stylistyczne).